Nou, Wim,
CHEERS!!!
voor jouw goeie humor.
Wat ik bedoel is dat het bekritiseren, corrigeren of becommentariëren van dit of dat een beetje een vivisectie is, maar wat echt essentieel is, is niet dit of dat, maar de totaliteit van wat je creëert. Waarnemen (of niet) van de harmonie die zichzelf probeert uit te drukken door wat je doet, is wat echt essentieel is.
Bijvoorbeeld: je twijfels over een tunnel of een brug zijn niet 'niet weten' maar juist je aandacht voor iets veel subtielers dan 'weten': dat is de harmonie die nooit gevonden kan worden door kennis of denken maar alleen door pure aandacht.
Als ik die deur, dat raam of (zoals ik net deed met de opmerking op de muur) begin te becommentariëren, in plaats van je te helpen je eigen harmonie waar te nemen, leid ik je af met kleinigheden.
Aan de andere kant, wanneer je harmonie waarneemt, gebeuren al deze kleine correcties op een natuurlijke, spontane manier zonder gedachten, kenis of whatever nodig the hebben.
Je bent al daar maar je weet het nog niet. Maar dat maakt hellemaal niks uit.
De vraag of 'brug of tunnel' je niet gaat oplossen met ideeën of louter kennis, maar zal ontstaan door echt aandacht te besteden aan het geheel van wat je creëert. Aandacht en denken zijn twee wegen die zo uiteenlopen als die naar de Zuidpool en die naar de Noordpool. Je neemt de ene of de andere.
(Perfectionisten geloven dat als elk onderdeel 'perfect' is, het geheel dat ook zal zijn; wat natuurlijk onzin is.)
Magoo